Op uitnodiging van de koster Emiel Tant en gelegenheidsdirigent Guido Bekaert werden een aantal mensen aangezocht om de kerstviering  op 25 december 1971 muzikaal op te luisteren. Er was toen nog geen bestaand koor, alleen enkele zangers die op het doksaal samenkwamen om te zingen met de koster. Op de uitnodigingsbrief  lezen we: 

“Wij willen er geen basilicakoor van maken, maar hebben als doel het de mensen aangenamer te maken in de kerk. Dadizele is een bedevaartsplaats waar Maria wordt vereerd.” 

Een twintigtal zangers beantwoordden de oproep en het werd de start van een mooie traditie: de wekelijkse repetities van het parochiekoor. Emiel Tant begeleidde op het orgel en Guido Bekaert nam de functie van dirigent op zich. 
Doelstellingen werden verder niet geformuleerd, maar het koor groeide organisch verder van een zuiver kerkkoor naar een echte vereniging, waar ook profane muziek geleidelijk zijn ingang vond. In de vijftig jaar koorleven in Dadizele noteerden we een 200-tal koorleden en kon het koor rekenen op drie dirigenten: Guido Bekaert, Roald Bekaert en Bart Feys.

Bij het aantreden van de laatste dirigent worden enkele nieuwe doelstellingen geformuleerd:
1. Cantabile blijft het parochiekoor van de basiliek, maar op de wekelijkse repetities wordt ook meer profane muziek ingestudeerd.
 
2. Naast het verzorgen van de jaarlijkse feestdagen van de parochie, wordt ook de medewerking verleend aan andere optredens, ook buiten Dadizele.

3. De moeilijkheidsgraad van de muziek mag opgedreven worden, maar mag de liefhebbers niet afschrikken. Een zekere muzikale bagage blijft toch vereist om het niveau hoog te houden.

4. Iedereen is welkom, ook koristen van buiten de gemeente.

5. Bovenal willen we naast een goed-zingend koor ook streven naar een hechte en warme vereniging waar iedereen welkom is.